Pas of al 7 maanden

Het schrijven van deze blog begin ik als ik op een twijfelpunt ben aangekomen met mijn Bella. Een moment dat ik al wel eerder heb gekend in die 7 maanden en die veel vragen brengt. Komt het ooit goed?  Kan ik ooit weer een buitenrit maken waar ik zo van droomde toen ik een paard kocht? Zijn het twijfels die mij raken en waar ik aan kan gaan werken of ligt het helemaal aan Bella? Is het wel een twijfelpunt of komt het door een teleurstelling  in de training die dit oproept?

 

Bella

Een korte beschrijving van Bella. Bella is een Belgisch trekpaard van 8 jaar en weegt zo’n 800 kilo!  Het karakter is bijzonder, een karakter dat je niet zomaar voor je hebt gewonnen. Om dat karakter voor je te winnen, moet je veel geduld hebben, vertrouwen opbouwen en respect hebben. Dit geldt overigens voor alle paarden en honden denk ik, maar voor Bella net een beetje meer denk ik soms. Ze heeft een “introvert right brain” karakter. Wat maakte dat ze zeker in het begin zich helemaal kon afsluiten voor je en in haar schulp kon kruipen.

Uit haar schulp

Pas 7 maanden of al 7 maanden. Van beide kanten kan ik een beschrijving geven en hoe ik er soms tegenaan kijk en hoe het soms voelt voor mij.

Pas of al is vanuit twee kanten bekeken.  Met “pas” is denk ik aan de positieve kant van dit verhaal en met “al” de negatieve kant.

“Pas” omdat wij met hele kleine stapjes, heel veel trainingsuren en heel veel geduld werken aan een goede vertrouwensband. Dit om samen een team te worden en nog meer mooie avonturen te gaan beleven. Dat Bella langzaam uit haar schulp kruipt en dat ze meer …..op de buiten wereld vertrouwt, zich durft te laten zien en dat ze er mag zijn zoals ze is? Ze is letterlijk en figuurlijk gegroeid en nog steeds niet uitgegroeid! Ze sinds twee weken kleine stapjes zet om naar mij toe te komen in het weiland als ik er aan kom. Dan smelt ik gewoon en denk ik, we gaan vooruit!

Met al 7 maanden kan ik zeggen, er is nog geen buitenrit gemaakt, er zijn nog geen drafrondjes in de bak geweest. Ik soms alle hoeken van de bak zie als ik achter haar aan vlieg als ze het moeilijk vind en Bella denkt,  ik gooi 800 kilo in de strijd en dikke doei. Dan voel ik wanhoop en verdriet. Train ik dan al die uren om door die bak geslingerd te worden? Om dit er voor terug te krijgen terwijl ik zoveel voor haar doe? Daarnaast is ook er nog een strijd met mezelf, durf ik mij na 20 jaar rij-ervaring, 3 eigen paarden verder, op te stellen als een beginner, want zo voelt het soms voor mij met het rijden.

Ik kies voor….

In dit verhaal kies ik voor: ze is er pas 7 maanden. In 7 maanden hebben wij al zoveel bereikt en geleerd. Het belangrijkst vind ik de vertrouwensband die wij aan het opbouwen zijn. Die is er niet zomaar en eerlijk, dat is geen gemakkelijke weg geweest en nog steeds af en toe een flinke domper.  Er zijn heel veel tranen gevloeid, heel veel frustratie de weg gepasseerd en ook  heb ik echt wel eens geroepen:,, Ze is er al zo lang en wij kunnen niks samen!” Ze moet maar weg!

Het roepen van ze is er al zo lang, mijn hoge verwachtingen en het moeten van van alles was de verkeerde weg in de eerste weken die Belle er was. Bella was erg afstandelijk, ik kon niks met haar beginnen en er was een soort machtsspel aan de gang. Tot ik mezelf tot de orde riep en dacht:, Zo ga jij ook niet met je honden om, zo train jij je honden ook niet waarom dan wel je paard?”

Ik heb al mijn verwachtingen, al mijn wensen aan de kant gelegd en ben gaan kijken wat er nodig was voor Bella en mij om een band te krijgen. Ik ben lessen grondwerk gaan volgen en heb de paardentaal opnieuw geleerd. Zo begon ik Bella te begrijpen en zo leerden wij elkaar begrijpen en vertrouwen.  Zo leren wij nog elke dag van elkaar. Ergens is af en toe de twijfel er of het goed komt en dat wij komen waar ik wil komen, maar de liefde voor Bella overheerst en ik hou van een uitdaging en die ga ik aan. Wij gaan er samen komen. Ook al bevat die weg diepe dalen, hobbels en bergen.

Jullie verhaal kan mij positief bekrachtigen!

Ik heb mij in dit verhaal soms heel eenzaam gevoeld. Gedachten die er o.a. waren, ik ben de enige met z’n paard, wij komen er nooit en zullen wij elkaar ooit snappen. Je hoort eigenlijk alleen de positieve verhalen over het hebben van een (nieuw) paard. De negatieve verhalen worden vaak in de doofpot gestopt of er is een stukje onzekerheid/schaamte voor het feit dat het minder makkelijk loopt. Ik werk tot op de dag van vandaag aan de band met Bella en het begrijpen van de paardentaal. Wij zijn op de goede weg, en de laatste paar weken heb ik het idee dat de“klik” zoals dat mooi gezegd wordt onder paarden mensen er echt is.

In deze blog beschrijf ik de opbouw met mijn paard Bella. Echter kan dit ook met je hond zijn. Hoe hebben jullie gewerkt aan de band met je huisdier? Hebben jullie het ook de tijd gegeven of heb je andere keuzes gemaakt? Welk woord past bij jou, pas of al? Ik ben heel benieuwd naar jullie verhalen, dit omdat ik mij erg eenzaam heb gevoeld en soms nog voel.

Maar….

In mijn hoofd wist ik al dat ik haar nooit meer kwijt wilde maar sinds kort is mijn gevoel ook overtuigd!