Snuufeltuinen, ik had er weleens van gehoord en zelfs wel op gegoogled, maar ze waren allemaal minimaal een uur rijden van onze woonplaats vandaan en dat had ik er eigenlijk niet voor over. Bovendien mijn honden – Ouduitse Herder teefje van nu 13 jaar en dito reu van nu 4 jaar – konden toch ook snuffelen tijdens de (aangelijnde) wandelingen en de speurlessen?
Tot ik hoorde dat er op een half uurtje rijden een nieuwe snuffeltuin aangelegd zou worden. Gemak dient de mens en een vage nieuwgierigheid was gebleven, dus op naar Deventer om het een keertje uit te proberen. Daar werden wij verwelkomd door een ontzettend hartelijke en overduidelijk gepassioneerde hondenliefhebster Fieke. Onze honden mochten van de riem ‘bevrijd’ worden en schoten alle kanten op waarbij ze ook regelmatig kwamen inchecken en even steun zochten, want het was toch wel heel spannend allemaal: vreemde geuren die uit onbekende voorwerpen kwamen, nooit eerder geroken en gezien. Ondertussen trakteerde Fieke ons op heerlijke koffie en vertelde waarom ze een snuffeltuin was begonnen en wat haar principes, uitgangspunten en doelen daarbij waren. Al luisterend kon ik onze honden observeren en zag dat de oudste moe begon te worden en lekker in het gras ging liggen. De jongste kon niet genoeg krijgen van het graven (ook dat mocht) en de geuren die diep in het zand te vinden waren. Daarnaast had hij ook veel belangstelling voor alles wat er buiten de snuffeltuin te zien was, waarbij hij regelmatig vergat waarmee hij eigenlijk bezig was. Na een uurtje besloten Fieke en ik eensgezind dat het mooi was geweest. Thuisgekomen vielen beide honden in een diepe slaap. De rest van de middag heb ik ze niet meer gehoord…
Het hele eerste bezoek aan de snuffeltuin zette mij aan het denken. Dit was toch wel iets anders geweest dan een wandeling of een speurles. De oudste had daarnaast in de loop van de laatste paar jaar ook inmiddels wat lichamelijke problemen gekregen en de jongste kon niet erg goed opschieten met sommige andere reuen. Dus beide honden waren tijdens de wandelingen (en ook een beetje overeenkomstig het ras) erg alert op andere honden in hun buurt. In de snuffeltuin hadden ze het rijk alleen, geen andere honden te zien. Zou ik niet nog eens een keertje met ze er naar toe gaan?
In overleg met Fieke die enthousiast reageerde, nog een paar bezoeken afgesproken. En gaande die bezoeken zag ik de honden veranderen! De enorme ongerichte opgewondenheid van het begin en het regelmatig inchecken en steun zoeken maakte plaats voor geconcentreerd en gefocust, maar ontspannen en zelfstandig rustig alle geuren in zich opnemen en alle nieuwe voorwerpen geïnteresseerd onderzoeken. Ze durfden nu vrij door het water te lopen, door de grote autoband, door nauwe paadjes in het hoge gras of tussen hekjes in, op lage muurtjes te klimmen en over schuin liggende planken te lopen. Ik zag een zelfverzekerde rust bij ze ontstaan en echte blijheid en ontspanning! Ook zijn ze niet meer de hele middag na een bezoek aan de snuffeltuin ‘down and out’! Ze slapen een uurtje, worden dan relaxt wakker en zien wel wat er verder op hun pad komt die dag! Voor mij is het een reden geweest om van een snuffeltuinbezoek een vast onderdeel van hun programma te maken…
