Eind mei waren wij op vakantie. Een lekker plekje in Duitsland, net over de grens bij Emmen. Een heerlijk rustig vakantieplekje waar wij en de hondjes altijd enorm genieten.
Dat plekje betekent voor ons niksen, uitrusten, alle tijd voor onze hondjes en genieten van de natuur door mooie wandelingen te maken. Dit jaar hebben wij alleen wat minder gewandeld. Dit doordat er wat warmere dagen bij zaten en het niet verantwoord was om de honden mee te nemen in de auto en te wandelen. Maar ook voor het eerst was de behoefte van de honden anders, merkten wij.
Bewust even stilstaan
Tijdens deze vakantie stond ik voor het eerst even stil bij de behoeften van mijn honden, maar ook de leeftijden en hoe de roedel zich nu vormt. Dat leeftijd er misschien nu wel toe doet binnen de roedel en eerder niet.
Mijn vier honden hebben nu de leeftijden van 4,5 jaar, 7 (2 zijn er 7) en 9 jaar. Drie senioren zoals ze dat nu ook wel noemen als je hond de leeftijd van 7 heeft bereikt. Twee Jaar geleden waren ze allemaal in de bloei van hun leven, volop spelen, ravotten, ondeugd uithalen en wandelingen konden niet lang genoeg duren. De rust die ze daarna nodig hadden, was beperkt, een paar uurtjes.
Nu is dit veranderd. Ze hebben minder behoefte aan verre wandelingen, spelen, ondeugd uithalen en ravotten met elkaar. De drie “senioren” hebben veel meer de behoefte aan rust, dromen in de tuin, lekker liggen, knuffelen en slapen langer na een langere wandeling. Daarnaast heeft er één ook medische problemen die steeds meer aanpassingen vragen.
Hier komt bij mij het bewuster naar boven, de drie senioren hebben hun behoefte en kunnen dit delen, maar onze jonge stuiterbal van 4,5 jaar sluit daar nu minder op aan. Die heeft meer nodig dan dat die rest nodig heeft. Die zit vol energie, die wil rennen, zwemmen en ravotten. Dit zag ik voor het eerst bewust gebeuren tijdens deze vakantie. Nu zijn wij heel bewust aan het kijken wat ze nodig heeft, een extra wandeling, meer activiteiten? Wij nemen haar nu alleen mee op langere wandelingen, lekker zwemmen en zoekwerk!
Het is een proces
Het hele gebeuren in een roedel, maar ook met één hond kan je deze verandering tegen komen. Het is een proces in een hondenleven, maar ook een proces in jezelf denk ik. Het leven wordt anders voor jou en je hond en dat vraagt ook wat van jezelf. Ik vind het een mooi verloop, maar ook moeilijk. Ineens zie je die grijze haren komen, ineens voel je dat ze ouders worden. Ook is er bij mij grote angst om ze te verliezen. Is er een leven zonder je maatje die al zo lang mee gaat in je leven? Die alles samen met je mee heeft gemaakt. Van de mooiste momenten in je leven tot misschien wel de moeilijkste momenten in je leven. Altijd aan je zijde!
Wat is jullie ervaring met de levensloop van jullie hond of jullie roedel? Doet dit ook wat met jullie zelf? Vraagt het aanpassingen? Ik ben benieuwd naar jullie verhalen. Dit is een thema wat mij erg boeit en ik zou er graag meer ervaringen over lezen. Zouden jullie het met mij willen delen?
In een volgende blog zal ik mijn ervaringen en aanpassingsvermogen delen over mijn senior bram die al zijn hele leven medische problemen heeft. Wat doet het met Bram zelf, maar ook met mij.
Lees meer
Het schrijven van deze blog begin ik als ik op een twijfelpunt ben aangekomen met mijn Bella. Een moment dat ik al wel eerder heb gekend in die 7 maanden en die veel vragen brengt. Komt het ooit goed? Kan ik ooit weer een buitenrit maken waar ik zo van droomde toen ik een paard kocht? Zijn het twijfels die mij raken en waar ik aan kan gaan werken of ligt het helemaal aan Bella? Is het wel een twijfelpunt of komt het door een teleurstelling in de training die dit oproept?
Bella
Een korte beschrijving van Bella. Bella is een Belgisch trekpaard van 8 jaar en weegt zo’n 800 kilo! Het karakter is bijzonder, een karakter dat je niet zomaar voor je hebt gewonnen. Om dat karakter voor je te winnen, moet je veel geduld hebben, vertrouwen opbouwen en respect hebben. Dit geldt overigens voor alle paarden en honden denk ik, maar voor Bella net een beetje meer denk ik soms. Ze heeft een “introvert right brain” karakter. Wat maakte dat ze zeker in het begin zich helemaal kon afsluiten voor je en in haar schulp kon kruipen.
Uit haar schulp
Pas 7 maanden of al 7 maanden. Van beide kanten kan ik een beschrijving geven en hoe ik er soms tegenaan kijk en hoe het soms voelt voor mij.
Pas of al is vanuit twee kanten bekeken. Met “pas” is denk ik aan de positieve kant van dit verhaal en met “al” de negatieve kant.
“Pas” omdat wij met hele kleine stapjes, heel veel trainingsuren en heel veel geduld werken aan een goede vertrouwensband. Dit om samen een team te worden en nog meer mooie avonturen te gaan beleven. Dat Bella langzaam uit haar schulp kruipt en dat ze meer …..op de buiten wereld vertrouwt, zich durft te laten zien en dat ze er mag zijn zoals ze is? Ze is letterlijk en figuurlijk gegroeid en nog steeds niet uitgegroeid! Ze sinds twee weken kleine stapjes zet om naar mij toe te komen in het weiland als ik er aan kom. Dan smelt ik gewoon en denk ik, we gaan vooruit!
Met al 7 maanden kan ik zeggen, er is nog geen buitenrit gemaakt, er zijn nog geen drafrondjes in de bak geweest. Ik soms alle hoeken van de bak zie als ik achter haar aan vlieg als ze het moeilijk vind en Bella denkt, ik gooi 800 kilo in de strijd en dikke doei. Dan voel ik wanhoop en verdriet. Train ik dan al die uren om door die bak geslingerd te worden? Om dit er voor terug te krijgen terwijl ik zoveel voor haar doe? Daarnaast is ook er nog een strijd met mezelf, durf ik mij na 20 jaar rij-ervaring, 3 eigen paarden verder, op te stellen als een beginner, want zo voelt het soms voor mij met het rijden.
Ik kies voor….
In dit verhaal kies ik voor: ze is er pas 7 maanden. In 7 maanden hebben wij al zoveel bereikt en geleerd. Het belangrijkst vind ik de vertrouwensband die wij aan het opbouwen zijn. Die is er niet zomaar en eerlijk, dat is geen gemakkelijke weg geweest en nog steeds af en toe een flinke domper. Er zijn heel veel tranen gevloeid, heel veel frustratie de weg gepasseerd en ook heb ik echt wel eens geroepen:,, Ze is er al zo lang en wij kunnen niks samen!” Ze moet maar weg!
Het roepen van ze is er al zo lang, mijn hoge verwachtingen en het moeten van van alles was de verkeerde weg in de eerste weken die Belle er was. Bella was erg afstandelijk, ik kon niks met haar beginnen en er was een soort machtsspel aan de gang. Tot ik mezelf tot de orde riep en dacht:, Zo ga jij ook niet met je honden om, zo train jij je honden ook niet waarom dan wel je paard?”
Ik heb al mijn verwachtingen, al mijn wensen aan de kant gelegd en ben gaan kijken wat er nodig was voor Bella en mij om een band te krijgen. Ik ben lessen grondwerk gaan volgen en heb de paardentaal opnieuw geleerd. Zo begon ik Bella te begrijpen en zo leerden wij elkaar begrijpen en vertrouwen. Zo leren wij nog elke dag van elkaar. Ergens is af en toe de twijfel er of het goed komt en dat wij komen waar ik wil komen, maar de liefde voor Bella overheerst en ik hou van een uitdaging en die ga ik aan. Wij gaan er samen komen. Ook al bevat die weg diepe dalen, hobbels en bergen.
Jullie verhaal kan mij positief bekrachtigen!
Ik heb mij in dit verhaal soms heel eenzaam gevoeld. Gedachten die er o.a. waren, ik ben de enige met z’n paard, wij komen er nooit en zullen wij elkaar ooit snappen. Je hoort eigenlijk alleen de positieve verhalen over het hebben van een (nieuw) paard. De negatieve verhalen worden vaak in de doofpot gestopt of er is een stukje onzekerheid/schaamte voor het feit dat het minder makkelijk loopt. Ik werk tot op de dag van vandaag aan de band met Bella en het begrijpen van de paardentaal. Wij zijn op de goede weg, en de laatste paar weken heb ik het idee dat de“klik” zoals dat mooi gezegd wordt onder paarden mensen er echt is.
In deze blog beschrijf ik de opbouw met mijn paard Bella. Echter kan dit ook met je hond zijn. Hoe hebben jullie gewerkt aan de band met je huisdier? Hebben jullie het ook de tijd gegeven of heb je andere keuzes gemaakt? Welk woord past bij jou, pas of al? Ik ben heel benieuwd naar jullie verhalen, dit omdat ik mij erg eenzaam heb gevoeld en soms nog voel.
Maar….
In mijn hoofd wist ik al dat ik haar nooit meer kwijt wilde maar sinds kort is mijn gevoel ook overtuigd!
Lees meer
De gedachten die mij al wat langer bezighouden en vragen oproepen wil ik graag met jullie delen. Met mijn vraag ben ik op zoek naar ervaringen van jullie. Hoe bijzonder is het eigenlijk wat er gebeurt?
In het dagelijks leven
De vraag die in mijn gedachten zit, komt regelmatig terug in het dagelijks leven. Jullie herkennen dat vast ook wel. Je zit lekker op de bank en staat op om even wat te drinken te pakken. Er gebeurt niks, geen reactie van je viervoeter(s). Sta je op om te gaan wandelen, misschien heb je het alleen nog maar gedacht, dan staan je viervoeters al in de actiemodus.
Dit vind ik bijzonder. Wat zorgt ervoor de je hond in de ene situatie wel reageert, en in de andere situatie totaal niet? Misschien is je lichaamstaal en energie anders? Ik heb eigenlijk geen idee.
In mijn werk
Ik speur regelmatig met Fynn, een 2 jarige Duitse Herder en zijn vrouwtje. Fynn is een hond die snel energie, gedachten en gevoelens oppikt van de mensen waarmee hij op pad is of mee werkt.
Als ik een spoor loop dan denk ik na over waar ik heen loop. Ik vraag me af of ik links- of rechtsaf ga en waar ik me zal gaan verstoppen. Soms heb ik voor het lopen van de route al gedachten over het spoor en waar ik mij ga verstoppen. Soms lukt het dan toch niet om het pad te volgen dat ik in gedachten had. Bijvoorbeeld doordat er wandelaars lopen, paden niet begaanbaar zijn of de verstopplek niet goed genoeg is. Dan loop ik door en kies ik een andere weg of een andere verstop- plek.
Fynn loopt altijd de route die ik van te voren in mijn hoofd had. En hij checkt altijd de plek waar ik met
mijn gedachten ben geweest. Hij staat er even stil. Dan vervolgt hij zijn weg. Soms verwart dit hem ook.
Toen dit voor het eerst gebeurde bestempelden wij dit als toeval en stonden er verder niet bij stil. Er volgden meerdere lessen en wij zagen dit vaker gebeuren.
Ik vind het zo “gek” en kan het niet goed plaatsen met de geur die ik neerleg als spoorloper en met mijn gedachten die er zijn.
Jullie ervaringen
Keer op keer doet Fynn, maar doen ook mijn eigen hondjes, mij versteld staan. Ergens maakt het het voor mij ook wel speciaal. Speciaal omdat ik denk dat er een bepaalde verbintenis is.
Hebben jullie dit wel eens ervaren in het dagelijks leven of tijdens activiteiten die je met je hond onderneemt? Zien jullie dit ook als speciaal of als toeval?
Lees meer
Wij zitten aan het tafeltje bij de strandtent. We hebben net wat drinken en eten besteld. Daan heeft foto’s gemaakt tijdens onze eerste strandwandeling dit weekend. Ik struinde wat rond over het strand en deed wat pogingen om leuke video’s te maken met de GoPro die we net twee dagen hebben.
Het perfecte plaatje
Wij zitten beiden even de foto’s en filmpjes te bekijken op de mobiel. Oké, ik ben niet echt tevreden met de filmpjes die ik gemaakt heb. Hier komt de perfectionist in mij naar boven. Ik kan daar erg teleurgesteld van worden. Gelukkig heb ik Daan mee, die voor mij wel perfecte plaatjes kan maken. Ik bekijk de gemaakte foto’s op zijn mobiel en ineens lopen de tranen over mijn wangen.
Tranen van
De tranen die komen zijn zeker tranen van geluk, de mooie foto’s die Daan maakt raken mij. De knapste hond van heel de wereld vast- gelegd op mooie foto’s. De tranen van geluk nemen ook een klein plekje van angst in. Angst dat er een dag is dat Bram deze wandelingen echt niet meer kan maken.
Hier en nu genieten
Ik schuif dat kleine beetje angst gauw weg. Ik ga genieten van dit weekend. Van de momenten dat Bram heerlijk over het strand rent, het leven neemt zoals het is en voluit geniet! En….bij iedereen die hem zien, een glimlach op het gezicht tovert!
Bram heeft wat
Bram laat overal waar hij komt mensen stralen. Iedereen kijkt naar hem en krijgt een glimlach op zijn of haar gezicht. Je ziet mensen naar hem kijken en smoezen, en je hoort soms wat ze zeggen. Oh kijk wat een mooie Corgi, of kijk wat een grote oren!
Het maakt mij niks uit wat ze zeggen, ik ben gewoon trots!
Hij laat zijn sporen achter in het leven!
Hebben jullie ook van die levensgenieters die onuitwisbare sporen achterlaten waar je ook komt?
Lees meer
Mijn hart is veroverd door vele honden. Honden van de uitlaatservice, mijn eigen honden, maar inmiddels ook mijn paard Bella.
In mijn vorige blog benoemde ik al heel kort, wij zijn één! Bram is mijn gedachten, mijn ziel, mijn alles. Inmiddels heeft Bella naast Bram dat plekje veroverd. Dat ene speciale plekje in mijn hart die je niet zomaar bemachtigt.
Herplaatsen
Die speciale plek veroveren gaat niet zomaar, blijkbaar moet daar bij mij strijd, worsteling met vele emoties en een heleboel frustratie aan vooraf gaan. Zelfs komt daar bij kijken dat ik Bram wilde herplaatsen en Bella ook maar verkocht moest worden, want wat moest ik beginnen met deze knol.
Wij hadden een groot conflict met elkaar dat was duidelijk, maar ik ben geen opgever en ik wilde niet zomaar laten gebeuren dat ik voor Bram en Bella een nieuw thuis moest gaan zoeken. Ik ben gaan zoeken naar antwoorden op de belangrijkste vraag denk ik. Waarom gebeurt dit tussen ons?
Het antwoord
Voor Bram was dit een lange zoektocht. Ik denk dat het wel een jaar heeft geduurd voor ik de oplossing vond. Uiteindelijk vond ik de antwoorden in de workshop Spiegelen met honden.
Bram liet mij zien wat er speelde in mij, waar mijn emoties en frustraties vandaan kwamen. Het antwoord lag dus in mij verscholen. Bram bracht mij wat. Ook ben ik Bram beter gaan begrijpen. Deze workshop was voor mij de verandering van de band met bram. Sinds dit moment zijn wij één!
Bella als Spiegel
3 a 4 weken ben ik met Bella elke keer de confrontatie aangegaan. Ik had een paard dat afstandelijk was, dat elke keer stil ging staan met rijden en geen stap meer zette. Die bij me weg liep als ze los in de bak liep en zo kan ik nog wel wat voorbeelden geven maar daar was het moment…..
Ze stond recht tegenover mij en ik besefte zo gaan wij er niet komen samen. Er was geen samen. Het was ik en jij luistert naar mij. Toen dit gebeurde heb ik Bella op stal gezet, ik ben in de auto gestapt met tranen over mijn wangen en dacht dit moet anders. Dit proces heb ik al een keer gehad en ik kijk weer recht in mijn spiegel. Gelukkig werd dit geen lange zoektocht en kon ik zelf het antwoord geven. Ik heb iets op te lossen in mij zelf en met Bella. Ze brengt mij wat, net als Bram.
Ik ben wel hulp gaan zoeken bij dit proces om mij hierin te begeleiden en om beter de paardentaal te leren. Dit heeft geleid dat ik al mijn behoeftes aan de kant heb gezet en heb besloten helemaal bij nul te beginnen met Bella. Nul is echt nul. Niet rijden, maar werken aan een band, uren borstelen en aaien, grondwerklessen volgen en Bella alles “uitleggen”. Alles vanuit ontspanning en geduld.
Dit is niet heel makkelijk als er ook meningen om je heen zijn, die je met alle goede bedoelingen willen helpen. Ik heb hierin mijn gevoel leren gebruiken. Bella en ik zijn nu bijna 6 maanden samen en ik kan zeggen wij zijn hard op weg om een team te worden, maar dat hart van mij heeft ze al veroverd!
Mijn boodschap
Ik kan nog bladzijden volschrijven over dit onderwerp, maar de belangrijkste boodschap die ik mee wil geven is de volgende. Het is niet vanzelfsprekend een roze wolk, een nieuwe pup, een herplaatser en nieuw paard. Het heeft tijd nodig om te groeien!
Ga er voor, wordt een team, wees een begeleider en leer elkaar kennen. Geeft het de tijd. Geef elkaar de tijd om te leren, en te groeien en volg je eigen gevoel!
Ik ben heel benieuwd hoe jullie band met je dier is? Heeft de band opbouwen met jullie dier ook bij jezelf wat losgemaakt of je geraakt?
Lees meer
Mooie herinneringen, lekker rennen over het strand, door het bos. Lekker knuffelen op de bank en gekke trucjes aanleren. Dit is Noa in een paar zinnen. We blijven achter met een hart vol herinneringen. Met een grote glimlach kijken we terug op een geweldige hond.
De moeilijke beslissing
Wanneer neem je de beslissing om je trouwste maatje te laten gaan? Is het je eigen gevoel? Is het wanneer je hond het je verteld? Of is het in belang van je hond om hem of haar een verdere lijdensweg te besparen? Dit zijn een paar vragen die je nu misschien kan beantwoorden met een “nuchtere” kijk als je trouwe maatje lekker tegen je aan ligt, maar is het moment daar……
De angst voor het verlies
De angst is bij mij ook extra aangewakkerd. De tijd die je samen hebt met je trouwste maatje, kan zo ineens voorbij zijn. Deze angst is bij mij voor alle honden heel groot, ik hou van ze, zielsveel! Wel voert de angst om mijn Bram te verliezen de boventoon. Bram is mijn gedachte, mijn ziel, mijn alles. Wij zijn één . Als ik die ga verliezen dan…… Ik stop deze gedachten gauw weg. Eerst het verlies van Noa een plekje geven.
Zo één zijn met je hond is bijzonder. Hoe is jullie verbintenis met jullie hond(en)?
De dagen na het moment..
Nu alleen stromen de tranen van het afscheid nemen, het inslapen en begraven over ieder zijn wangen. Een leegte, zo voelt het. Dit heeft tijd nodig…..een verwerkingsproces of rouwproces noemen ze dat ook wel. Woorden waar je helemaal niks van wil weten! De tijd zal leren hoe dit proces verloopt en hoe iedereen het een plekje geeft.
Wij gaan prachtige herinneringen ophalen met elkaar en het een plekje in ons hart geven.
Maak mooie herinneringen en geniet elke dag van je trouwe maatje!
Deze blog is voor Noa. Noa is de hond van mijn zus en haar gezin. Noa is bijna 12 jaar geworden en bleek helaas kanker te hebben in een vergevorderd stadium. Noa is in alle rust ingeslapen en krijgt een mooi plekje op dierenbegraafplaats Vennenberg in Dalfsen.
Lees meer
